„Chodzi o szczegół” - mawiała Susan Sontag, mając na myśli różnicę między prozą a reportażem i na korzyść tego drugiego. Byłaby więc chyba zadowolona, czytając opowieść Sigrid Nunez: utkaną z konkretów, drobnych „dostrzeżeń”, które udało jej się zebrać, by stworzyć z nich szczery obraz niepogodzonej z własnym odchodzeniem Sontag. Napisany bez przekraczania granic, z empatią i precyzją potrzebną do oddzielenia tego, co intymne, od tego, co powinno pozostać niedopowiedziane. To nie jest biografi a. To relacja z dyskretnego towarzyszenia sobie w życiu dwóch pisarek, które bardzo wiele różni, ale łączy coś niesłychanie ważnego: bezkompromisowa szczerość. Taka, która pozwala zobaczyć w drugim człowieku jego wady i zalety, w całej ich ostrości, jednocześnie nie oceniając. I zapisać to doświadczenie dokładnie taką liczbą słów, jaka jest potrzebna, by opowiedzieć o tej nieoczywistej przyjaźni.

- Magdalena Kicińska, reporterka, redaktorka naczelna „Pisma. Magazynu opinii”

Przede wszystkim w tym, co piszę i co robię, obecna jest zawsze Susan. Byłam częścią wielkiej rodziny Susan, dziewczyną jej syna, Davida Rieffa, jej asystentką. To było coś więcej niż przyjaźń. Mieszkaliśmy wszyscy razem. Bywało trudno, ale pięknie. Susan przekraczała wszystkie granice, również te między pokoleniami. Uważała, że wszyscy jesteśmy w tym samym wieku, nawet jeśli różnił nas życiowy bagaż.

(…) Wszyscy zazdrościliśmy jej intelektu, spostrzeżeń, wniosków. A ona nieustająco mówiła nam, co powinniśmy przeczytać, czego posłuchać, jakiej wystawy nie wolno nam przegapić. Gdy mieliśmy inne plany, ciągnęła nas na siłę! Chciała, byśmy stale w siebie inwestowali. Była autorytarna, ale robiła to wszystko w dobrej wierze. Miała niepohamowaną potrzebę dzielenia się wiedzą. Ciągle słyszałam: „Sigrid, ty musisz pisać i czytać, pisać i czytać”. Miałam myśleć o pisaniu jak o powołaniu, a nie o karierze. Gdyby nie ona, nie stałabym się tym, kim jestem.

- Sigrid Nunez w rozmowie z Michałem Nogasiem dla „Książek. Magazynu do Czytania”

Najnowsza powieść Sigrid Nunez, autorki książek Przyjaciel, Pełnia miłości, Dla Rouenny i Sempre Susan. Wspomnienie o Susan Sontag, to rozgrywająca się w pandemicznym Nowym Jorku historia niezwykłej przyjaźni dwojga zupełnie różnych ludzi oraz… papugi.

Elegia plus komedia – jak twierdzi narratorka – to jedyny sposób, by wyrazić, jak teraz żyjemy. A jeśli nawet coś w prawdziwym życiu nie jest zabawne, to jeszcze nie znaczy, że nie można o tym pisać tak, jakby było. Tak właśnie prowadzi narrację Nunez – zastanawia się, czy w postcovidowym świecie da się jeszcze budować prawdziwe relacje. Jak to jest żyć w tak złożonym momencie historii i jak bardzo teraźniejszość wpływa na sposób, w jaki postrzegamy własną przeszłość? Humor to zdaniem autorki bezcenne schronienie. Równie ważne są relacje z innymi – w tej akurat powieści z typowym (z pozoru) przedstawicielem pokolenia Z i przemądrą arą o imieniu Eureka. Słabsi pokazują, co się dzieje, kiedy obcy sobie ludzie zechcą się otworzyć na drugiego, i jak nawet najmniejsze akty dobroci mogą złagodzić niepokoje innego człowieka. Ta amerykańska autorka nie byłaby sobą, gdyby nie rozważała przy tym także twórczości literackiej i w ogóle potrzeby pisania.

Przezabawna i głęboko refleksyjna.

„TIME”

Komiczna i mądra. Nunez udało się z wielką swobodą napisać historię śmiertelności.

„Publishers Weekly”

W dziewiątej powieści Nunez mamy czarny humor w złożonościach współczesnego życia. To refleksja o tym, co znaczy żyć właśnie w tym czasie, jak również analiza sensu samego pisania.

„W Magazine”

Przedmiotem badania Nunez jest sama istota życia: kruche piękno ludzkich relacji, to, czym jest pamięć, sens pisania, upływ czasu… a wynik okazuje się uderzająco nieskomplikowany. Oszczędny, niedopowiedziany, często zabawny zapis mniej przypomina powieść, a bardziej podsłuchiwanie czyichś myśli. Słabsi są dziwni, uroczo pełni nadziei. Czujni – i zaskakująco czuli.

„Kirkus Reviews”

Najnowsza powieść Sigrid Nunez, autorki książek Przyjaciel, Pełnia miłości, Dla Rouenny i Sempre Susan. Wspomnienie o Susan Sontag, to rozgrywająca się w pandemicznym Nowym Jorku historia niezwykłej przyjaźni dwojga zupełnie różnych ludzi oraz… papugi.

Elegia plus komedia – jak twierdzi narratorka – to jedyny sposób, by wyrazić, jak teraz żyjemy. A jeśli nawet coś w prawdziwym życiu nie jest zabawne, to jeszcze nie znaczy, że nie można o tym pisać tak, jakby było. Tak właśnie prowadzi narrację Nunez – zastanawia się, czy w postcovidowym świecie da się jeszcze budować prawdziwe relacje. Jak to jest żyć w tak złożonym momencie historii i jak bardzo teraźniejszość wpływa na sposób, w jaki postrzegamy własną przeszłość? Humor to zdaniem autorki bezcenne schronienie. Równie ważne są relacje z innymi – w tej akurat powieści z typowym (z pozoru) przedstawicielem pokolenia Z i przemądrą arą o imieniu Eureka. Słabsi pokazują, co się dzieje, kiedy obcy sobie ludzie zechcą się otworzyć na drugiego, i jak nawet najmniejsze akty dobroci mogą złagodzić niepokoje innego człowieka. Ta amerykańska autorka nie byłaby sobą, gdyby nie rozważała przy tym także twórczości literackiej i w ogóle potrzeby pisania.

Przezabawna i głęboko refleksyjna.

„TIME”

Komiczna i mądra. Nunez udało się z wielką swobodą napisać historię śmiertelności.

„Publishers Weekly”

W dziewiątej powieści Nunez mamy czarny humor w złożonościach współczesnego życia. To refleksja o tym, co znaczy żyć właśnie w tym czasie, jak również analiza sensu samego pisania.

„W Magazine”

Przedmiotem badania Nunez jest sama istota życia: kruche piękno ludzkich relacji, to, czym jest pamięć, sens pisania, upływ czasu… a wynik okazuje się uderzająco nieskomplikowany. Oszczędny, niedopowiedziany, często zabawny zapis mniej przypomina powieść, a bardziej podsłuchiwanie czyichś myśli. Słabsi są dziwni, uroczo pełni nadziei. Czujni – i zaskakująco czuli.

„Kirkus Reviews”

To książka o wszystkim, co ważne w życiu: o miłości, poszukiwaniach, ambicjach i samotności

Bohaterowie pokazani są jak w kalejdoskopie: poznają się, mijają i poruszają w labiryncie życia, nie tracąc optymizmu i nadziei nawet wtedy, gdy zderzają się ze ścianą rzeczywistości.

Czekaj, mrugaj to misternie ułożona mozaika z ludzkich uczuć i relacji. Dekadę po pierwszym wydaniu powieść nadal zachowuje swoją uniwersalną aktualność.

„Literacki smakołyk – lekki, ale zarazem erudycyjny, ironiczny i serio, z prostą historią i misterną konstrukcją. Mamy tu ludzi-kratery i ludzi-owce, młode kobiety z różnymi złudzeniami i facetów przeżywających kryzys wieku średniego. Kolizji między nimi nie da się uniknąć, wtedy właśnie robi się i śmiesznie, i smutno, bo Gunnhild Øyehaug zajmuje się dekonstrukcją wielu płciowych i społecznych stereotypów. A najlepszym dowodem na odwrócenie porządku w jej powieści są postaci narratorek – Beatrycze i Dulcynea, zajmujące miejsce Dantego i Don Kichota”.

– Paulina Małochleb, „Książki na ostro”

„Książka pełna zagadek. Od tajemniczego tytułu po samo zakończenie. Ale do jej czytania nie potrzeba zdolności detektywistycznych, wystarczy otwarta głowa i miłość do sztuki, która odgrywa ogromną rolę w życiu bohaterów. Zadziwiające jest to, jak łatwo gubią się w jej interpretacjach i jak słabo radzą sobie ze zrozumieniem własnych uczuć. Są przez to tacy prawdziwi, ludzcy i nam bliscy”.

– Agnieszka Kalus, „Czytam, bo lubię”

„W tej książce wszystko jest ważne. Na przykład to, co się stanie z twoim wybitym zębem, i to, czy zdecydujesz się zamówić zupę czy wino przed południem. Bo Gunnhild Øyehaug proponuje nam opowieść o zaglądaniu do ludzkiej głowy z wielu perspektyw, bardzo drobiazgowo. Nietuzinkowa i pełna napięcia narracja o tym, co oczywiste. Tylko czy oczywiste jest to, że jesteśmy ludźmi?”

– Jarosław Czechowicz, „Krytycznym okiem”

„Wielogłos ciekawie skrojonych, charyzmatycznych postaci, których losy się ze sobą przeplatają. Zachwyca mnie, jak głęboko w sztuce i literaturze zakorzenione są ich życia, jak przy ich pomocy bohaterowie objaśniają sobie codzienność. To momentami cierpka, lecz niezwykle pozytywna opowieść o tych, którzy wciąż szukają swojego miejsca we wszechświecie. Barwny, oryginalny głos oddany wyjątkowemu narratorowi”.

– Karolina Kurando, „BOOKS SILENCE”

„Może nie jest idealna, ale wiele jej nie brakuje”.

– „Kirkus Reviews”

„Czekaj, mrugaj to idealna proza na nasze czasy”.

– „Dagens Nyheter”

„Gunnhild Øyehaug napisała literacką powieść. W odróżnieniu od wielu innych pisarzy udało jej się napisać książkę nie tylko ambitną, ale również taką, którą się świetnie czyta”.

– „Göteborgs-Posten”

„Autorka pisze o trzech kobietach, ale udaje jej się stworzyć cały wszechświat, opowieść o całym naszym ciężkim, śmiesznym życiu”.

– „The Paris Review”

W czasach komunizmu dwóch nastoletnich przyjaciół postanawia uciec z domu w Albanii i przeprawić się przez morze do Włoch. Po latach jeden z nich opowiada historię ich dzieciństwa, wspólnego dorastania i przyjaźni, ucieczki oraz tego, co wydarzyło się później. Czy można uciec od samego siebie? Czy w nowym otoczeniu stajemy się innymi ludźmi? Błąkając się po ulicach kolejnych europejskich miast, dorosły już Bujar rozmyśla nad sensem życia, samotnością, miłością i tym, czy w nowym otoczeniu zawsze pozostaniemy obcy.

Autor jest Finem, ale pochodzi z Kosowa – jego rodzina wyjechała z Bałkanów podczas wojny etnicznej. Pomimo dorastania w fińskim otoczeniu w prozie Statovciego bije gorące, bałkańskie serce.

„Historia opowiedziana z ogromną dozą empatii i wrażliwości. Statovci staje się jednym z wyraźniejszych głosów we współczesnej literaturze europejskiej”.

– „Kirkus Reviews”

„Przejście opowiada o przynależności i wykluczeniu, miłości i okrucieństwie. Ta książka zrodziła się jak Feniks z popiołów ubiegłego wieku. Opowiada o grzechach ojców, przed którymi dzieci muszą uciec przechodząc na drugą stronę – lub zginąć”.

– „The Guardian”

Siôn jest zbyt mały, żeby pamiętać, jak wyglądało sztuczne światło, ale jego matka Rowenna ma doskonałą pamięć: jej codzienność nie różniła się niczym od życia innych mieszkańców sennego walijskiego miasteczka. Pewnego dnia, pod wpływem niewyjaśnionych okoliczności, wszystko się zmienia. Samotna matka z kilkuletnim synkiem musi walczyć o przetrwanie, podczas gdy kolejni ludzie z jej otoczenia bezpowrotnie znikają.

Piękna opowieść o sile woli, szukaniu rozwiązań w obliczu ekstremalnych zdarzeń i odnajdywaniu radości nawet w trudnych chwilach. Czy po końcu świata wciąż pozostaje nadzieja na nowe życie? Czy tęsknimy za dawnym życiem? A może, po zbudowaniu wszystkiego od początku, wcale nie chcemy wracać do tego, co było?

W tym niezwykłym zbiorze argentyńska autorka Samanta Schweblin zaszywa się w umyśle czytelnika i nie chce go opuścić. Bohaterami hipnotyzujących i niedających spokoju opowiadań są kobiety na krawędzi, mężczyźni w życiu wywróconym do góry nogami, natura skonfliktowana z rzeczywistością. Kiedy już się wydaje, że świat nabrał konkretnego kształtu, nasze oczekiwania co do tego, jak człowiek będzie działał, kochał i odczuwał strach, zostają zakwestionowane. Postacie w zbiorze Ptaki muszą zmierzyć się nagle z czymś zupełnie nieoczekiwanym – porzuceniem, rozpadem rodziny, niepokojącą zmianą w zachowaniu dziecka, upiornym miejscem lub śmiercią. Lektura Schweblin przypomina bezsenną noc, kiedy każdy cień i kształt w ciemności sprawiają, że krew płynie szybciej, a granica między realnym a niewiarygodnym zaczyna się zacierać. Autorka po raz kolejny okazuje się mistrzynią czarnego humoru oraz niezwykłej i eleganckiej prozy, a najdziwniejsze nawet narracje w jej wykonaniu wydają się nam zupełnie naturalne. W jednym zdaniu potrafi bowiem wyrazić więcej niż wielu autorów w całym opowiadaniu.

Schweblin należy do najlepszych hiszpańskojęzycznych pisarzy swojego pokolenia. Jej prawdziwym przodkiem mógł być tylko David Lynch. Proza Schweblin jest zadziwiająca, ale wyjątkową i istotną czyni ją to, że autorkę motywuje nie tylko sam talent czy ambicja, ale przede wszystkim wizja – która rodzi się z wielkiego zmartwienia światem i ukrytym okrucieństwem naszych relacji ze wszystkim, co kruche – dziećmi, rzekami, językiem, sobą nawzajem.

„New York Times”

W mrocznych i zabawnych opowieściach Samanty Schweblin o ludziach, którzy spadli w przepaść lub zniknęli w dziurze prowadzącej do alternatywnej rzeczywistości, Argentynę odwiedzają bracia Grimm i Franz Kafka.

JM Coetzee

Umiejętność przeplatania surrealizmu z delikatną uczuciowością ujawnia się w pełni w tym zbiorze opowiadań sytuujących się gdzieś pomiędzy miniaturowymi kryminałami i bajkami. W tej wspaniałej książce Schweblin bierze na warsztat pragnienie miłości, rodzicielstwa i troski o własne ciało – tematy bynajmniej niezaskakujące – i nadaje im nową siłę oddziaływania.

„Vogue”

W tym niezwykłym zbiorze argentyńska autorka Samanta Schweblin zaszywa się w umyśle czytelnika i nie chce go opuścić. Bohaterami hipnotyzujących i niedających spokoju opowiadań są kobiety na krawędzi, mężczyźni w życiu wywróconym do góry nogami, natura skonfliktowana z rzeczywistością. Kiedy już się wydaje, że świat nabrał konkretnego kształtu, nasze oczekiwania co do tego, jak człowiek będzie działał, kochał i odczuwał strach, zostają zakwestionowane. Postacie w zbiorze Ptaki muszą zmierzyć się nagle z czymś zupełnie nieoczekiwanym – porzuceniem, rozpadem rodziny, niepokojącą zmianą w zachowaniu dziecka, upiornym miejscem lub śmiercią. Lektura Schweblin przypomina bezsenną noc, kiedy każdy cień i kształt w ciemności sprawiają, że krew płynie szybciej, a granica między realnym a niewiarygodnym zaczyna się zacierać. Autorka po raz kolejny okazuje się mistrzynią czarnego humoru oraz niezwykłej i eleganckiej prozy, a najdziwniejsze nawet narracje w jej wykonaniu wydają się nam zupełnie naturalne. W jednym zdaniu potrafi bowiem wyrazić więcej niż wielu autorów w całym opowiadaniu.

Schweblin należy do najlepszych hiszpańskojęzycznych pisarzy swojego pokolenia. Jej prawdziwym przodkiem mógł być tylko David Lynch. Proza Schweblin jest zadziwiająca, ale wyjątkową i istotną czyni ją to, że autorkę motywuje nie tylko sam talent czy ambicja, ale przede wszystkim wizja – która rodzi się z wielkiego zmartwienia światem i ukrytym okrucieństwem naszych relacji ze wszystkim, co kruche – dziećmi, rzekami, językiem, sobą nawzajem.

„New York Times”

W mrocznych i zabawnych opowieściach Samanty Schweblin o ludziach, którzy spadli w przepaść lub zniknęli w dziurze prowadzącej do alternatywnej rzeczywistości, Argentynę odwiedzają bracia Grimm i Franz Kafka.

JM Coetzee

Umiejętność przeplatania surrealizmu z delikatną uczuciowością ujawnia się w pełni w tym zbiorze opowiadań sytuujących się gdzieś pomiędzy miniaturowymi kryminałami i bajkami. W tej wspaniałej książce Schweblin bierze na warsztat pragnienie miłości, rodzicielstwa i troski o własne ciało – tematy bynajmniej niezaskakujące – i nadaje im nową siłę oddziaływania.

„Vogue”

Kiedy skromny nauczyciel Pietro wplątuje się w romans ze swoją dawną uczennicą, nie spodziewa się, że wyznanie uczynione w chwili słabości Teresie może zaważyć na całym jego życiu. Śledzimy losy bohatera przez kolejne dekady, w trakcie których poznaje swoją przyszłą żonę, rodzą im się dzieci, a Pietro staje się znany w środowisku akademickim za sprawą napisanej przez siebie książki. Czy Teresa zdradzi jego tajemnicę?

„Powieść Starnonego można uznać za odpowiedź na powieści Ferrante, z tym że byłaby to Ferrante à rebours. W neapolitańskiej tetralogii Włoszka opisuje losy kobiet, które wydrapują swoją pozycję w zdominowanym przez mężczyzn świecie. (…) Czytając Wyznanie, miałam wrażenie, że Starnone przygląda się podobnym sytuacjom, ale przedstawia je z innej perspektywy. (…) W jakimś sensie te podobieństwa są zabawne, bo Włoch przez pewien czas był podejrzewany o autorstwo książek ukrywającej się pod pseudonimem Ferrante, jest też prywatnie mężem Anity Rai, tłumaczki, której niektórzy przypisują to samo. Ale Wyznanie to żadna podróbka. Tę dobrze skonstruowaną, trzymającą w napięciu historię czyta się może i lepiej niż ostatnią powieść Włoszki.”

– Natalia Szostak, „Książki. Magazyn do Czytania”

„Starnone znowu wchodzi w człowieka i rozkłada na czynniki pierwsze jeden z największych ciężarów, jakie nosimy w głowie – brak pewności siebie i lęk przed zdemaskowaniem. Niektórzy całe życie starają się być lepszą wersją siebie, w głębi duszy czując niepokój i ważąc każde słowo i gest. Jak widzą nas inni i co by się stało, gdyby nasi przyjaciele, mąż, żona, współpracownicy nagle się dowiedzieli, że tak naprawdę wcale nie jesteśmy tacy inteligentni, wspaniałomyślni, uczciwi, jak mogłoby się wydawać? I czy chwila nieuwagi, niewinna zabawa, moment, w którym odkryłeś się przed ukochaną osobą, może zaważyć na całym twoim życiu i roztrzaskać obraz, który z taką starannością wykreowałeś? Starnone pokazuje niszczycielską siłę, jaką ma w kwestii miłości, kariery i całego życia nasza wielka ludzka niepewność.”

– Dominika Gauza, @prosto_o_ksiazkach

Wybieramy się w podróż po świecie – na kalifornijską pustynię, do fińskiego lasu, na szwedzką wyspę czy w okolice wietrznego Manhattanu – i zakradamy się do zakamarków ludzkiego serca. Poznajemy grupy przyjaciół, pary i singli uwikłanych w skomplikowane relacje uczuciowe. Konfrontacja z dziką przyrodą i oderwanie od szarej codzienności prowadzą do eskalacji tłumionych konfliktów i obnażenia głęboko skrywanych pragnień i emocji. Utrata pierwszej miłości przez René i zniknięcie Emily stanowią katalizator dla powstania szeregu nowych relacji, które zakwestionują tradycyjne wyobrażenie o miłości. Bohaterowie oscylują tutaj nie tylko między poszczególnymi krajami, lecz także różnymi płciami, a autorka w zmysłowy sposób opisuje dziką ciekawość, niepokój i pożądanie.

W swojej kunsztownie skomponowanej powieści epizodycznej Antje Rávik Strubel poddaje krytyce binarność płci – „segregację klozetową”, jak określa to jedna z bohaterek książki – i eksploruje różne obszary ludzkiej (kobiecej?) seksualności. Łączy przy tym temat zmysłowości z naturą. Tytułowy las – niczym ciemny i bezkresny las na północy Skandynawii – budzi przerażenie, lecz także zachęca do przekraczania moralnych i społecznych granic. Warto się w niego zagłębić, żeby odkryć, co czai się w ludzkim sercu.

Autorka opowiada o miłości i pożądaniu, o intymnych związkach kobiet, jak również związkach kobiet z mężczyznami transpłciowymi. Stare wzorce przekazywane nam z pokolenia na pokolenie, kojarzone z tradycyjnym podziałem ról społecznych na kobiece czy męskie, nie mają już zastosowania w tej historii brzmiącej jak uwertura do nowej epoki poliamorii, w której to kobiety są łowcami. We współczesnej literaturze niemieckiej temat tożsamości płciowej nie był dotychczas eksplorowany z taką szczegółowością i intensywnością.

„Märkische Oderzeitung”

Płeć to spektrum – podobnie jak pożądanie: elegancka powieść epizodyczna Antje Rávik Strubel W lasach ludzkiego serca jest jak dotąd najbardziej queerową książką poczdamskiej autorki.

„Der Tagesspiegel”

Paul Rainey ma czterdzieści lat, jest pracującym w branży reklamowej wysoko funkcjonującym alkoholikiem, który codziennie dojeżdża do Londynu z pobliskiego Hove. Pod przykrywką zadowolonego z życia prywatnego i zawodowego mężczyzny kryje się jednak uzależniony również od leków nieszczęśliwy sprzedawca anonsów w wydawnictwach, których jedynymi czytelnikami są sami reklamodawcy. Nieustannie próbuje zrobić „coś” ze swoim życiem i gdy pojawia się kolega z dawnych lat z ciekawą ofertą pracy, wydaje się, że to będzie moment przełomowy. Nieprzychylny los sprawia jednak, że z wygodnego biura w centrum Londynu Paul przenosi się na nocną zmianę do supermarketu, wcześniej rozważając jeszcze karierę zamiatacza ulic i specjalisty do spraw zieleni w urzędzie miejskim. Rozpadające się małżeństwo, trudne relacje z pasierbem i podlewane alkoholem dni budują portret bezradnego antybohatera tej londyńskiej opowieści z nieoczywistym zakończeniem.

Londyn otrzymał Betty Trask Prize oraz Geoffrey Faber Memorial Prize. W powieści Szalaya czytelnik odnajdzie wątki inspirowane filmem „Glengarry Glen Ross” i serialami o biurowym życiu nie tylko Anglosasów. Autor nie stroni od krytyki konsumpcjonizmu czy satyry, opisując grzechy i smutki współczesności, udowadnia, jak ważną częścią naszej tożsamości okazuje się praca.

„Szalay napisał książkę o człowieku podobnym do nas wszystkich – kłębiącej się masie sprzeczności, dobrych intencji i nie tak dobrych uczynków – pragnącym, desperacko wręcz, jak najlepiej wykorzystać splot okoliczności”. – „Kirkus Reviews”

Bohaterów Turbulencji łączą podróże międzynarodowe i międzykontynentalne: nie znają się nawzajem, ale wszyscy spotykają się w samolotach. To powieść układanka, której kompozycja, rozpoznawalna po przeczytaniu kilku rozdziałów, wciąga bez reszty.

Jak potoczą się dalsze losy postaci napotkanych przez czytelnika tylko na chwilę? Czy będą dalej żyły w naszej wyobraźni? Ta opowieść o globalizacji, przyjaźni i miłości mocno zapada w pamięć.

„David Szalay pędzi z prędkością dźwięku, by w krótkiej jak międzymiastowy lot książce zabrać nas w podróż dookoła świata. Turbulencje są o strachach tak absurdalnych, jak ten, że podmuch wiatru może doprowadzić do katastrofy samolotu, i o tych lękach, do których boimy się przyznać, jak choćby myśli, że w końcu będziemy musieli zwolnić i rozejrzeć się wokół. To wirtuozersko poprowadzona opowieść o nas samych, ludziach ciągle w drodze, niepozwalających sobie na chwilę zatrzymania, nigdy tu i teraz, zawsze między tym, co już było, i tym, co będzie” – Aleksander Hudzik, „Newsweek”

„Światowej klasy majstersztyk, fikcyjne przedstawienie hipotezy sześciu stopni oddalenia… Subtelny, mądry – triumf” – „Kirkus Reviews”

„Niesamowicie utalentowany pisarz, który potrafi przemieścić się wszędzie tam, gdzie zapragnie” – „The New York Times”

„Nieoczekiwanie poruszająca. Szalay ma dar zamieszkiwania życia zupełnie różnych ludzi, dar niezwykły i jednocześnie przerażający” – „The Times”

Zbiór czterech doskonałych opowiadań Valerii Parrelli, w których Neapol to tętniące życiem miasto, wypełnione chaosem, przemocą i szaleństwem. Jego mieszkańcy są skonfliktowani i buntowniczo nastawieni wobec siebie i rzeczywistości, w jakiej przyszło im żyć. Dziedzictwo tradycyjnych wielopokoleniowych rodzin zastąpione zostaje samotnością jednostek desperacko walczących o życie, miłość i szczęście. Portret Neapolu uwodzi i czaruje, jednak to intymne historie bohaterów, a w szczególności bohaterek, z pasją dążących do realizacji własnych pragnień, wzruszają nas najbardziej. Świat kurierów narkotykowych, eleganckich galerii sztuki, tajnych drukarń oglądamy oczami pozbawionych perspektyw ludzi, rozczarowanych, świadomych swoich błędów i usiłujących za wszelką cenę wydostać się z dusznej atmosfery zdeprawowanego miasta. Mamy wrażenie, że znajdujemy się w centrum wydarzeń, doświadczamy rozpaczy, ale również niebywałej witalności i odwagi tych pełnokrwistych postaci.

„Parrella jest jedną z naszych najlepszych pisarek. Jej twórczość to wyjątkowy przykład intelektualnej dojrzałości i uczciwości.”

– „Il Giornale”

Dwudziestodwuletni Galen mieszka z matką w odosobnionej, otoczonej sadami owocowymi starej rezydencji w Kalifornii. Ojca nie zna, przemocowy dziadek nie żyje, a babcia powoli traci pamięć. Żadne z nich nie pracuje, utrzymują się z rodzinnego majątku, na który czyhają siostra matki, Helen, i jej siedemnastoletnia córka, Jennifer. Kiedy w pięcioro wyruszają na kilka dni wspólnego, rodzinnego odpoczynku, długo skrywane emocje wybuchają.

David Vann po raz kolejny zaskakuje i szokuje, przedstawiając nam Galena. Zaprasza czytelników do odwiedzenia zakamarków umysłu tego rozgorączkowanego, niestabilnego psychicznie bohatera, który powoli osuwa się w szaleństwo.

„Vann ma niezwykły dar obrazowania surowej rzeczywistości rodziny, którą trzymają przy sobie nienawiść i przemoc. Fascynująca, trudna do zapomnienia lektura”

– „Library Journal”

„Odważna i znakomita… Brud pokazuje nam coś nieoczekiwanego i zaskakującego. Szczegóły, jak zawsze u Vanna, są oddane idealnie”

– „San Francisco Chronicle”

„David Vann jest mistrzem pisania o najciemniejszej stronie ludzkiego serca... Nurkuje w mroczne zakątki ludzkiej psychiki. To powieść jednocześnie fascynująca i niepokojąca”

– „Denver Post”

„Autor, którego można czytać i czytać”

– „The Economist”

„Niepokojąca”

– „Financial Times”

Pogrążony w depresji Jim przyjeżdża do Kalifornii z Alaski. Próbuje podsumować swoje dotychczasowe życie i ułożyć je na nowo, szuka lepszego kontaktu z dziećmi, stara się dojść do porozumienia z bratem i ważnymi dla siebie kobietami. Chciałby się odrodzić, pożegnać ze swoimi demonami z przeszłości. Czy uda mu się uratować samego siebie?

Halibut na Księżycu to swego rodzaju odpowiedź Davida Vanna na samobójczą śmierć ojca i napisaną dziesięć lat wcześniej Legendę o samobójstwie. Zagłębiamy się w ponury świat głównego bohatera, wiedząc, że syn Jima w powieści, David, to jej autor. Historia ta staje się jeszcze bardziej mroczna i poruszająca, gdy uświadomimy sobie, że znamy jej prawdziwe zakończenie.

Ani zimna Alaska, ani gorąca Kalifornia nie stanowią już bezpiecznej przystani dla Jima… Zabójczo szczera opowieść o poczuciu głębokiej beznadziei, niszczącym niepokoju oraz trudnych relacjach rodzinnych i ciągłym poszukiwaniu bliskości. Jaki bilans emocjonalny przyniesie czytelnikowi konfrontacja swojego Ja z metaforycznym Halibutem?

Książkę czytali przed jej premierą, dyskutowali i gorąco polecają członkowie DKK – Dyskusyjnego Klubu Książki w Chrzanowie, fani Davida Vanna i jego poprzednich wydanych po polsku powieści.

„Halibut na Księżycu to pełna czułości wiwisekcja duszy człowieka, który zbyt wiele chce zrozumieć, a jednocześnie cierpi z powodu niezrozumienia samego siebie. Dostrzega i pojmuje to, dlaczego najbliżsi mu ludzie chcą go przy sobie zatrzymać, ale zdaje sobie również sprawę z tego, jak paradoksalnie daleko jest mu do każdego z nich. Z tego, że ten dystans to nie tylko pokłosie myślenia o bracie, ojcu, synu. Że dzieje się tu coś wyjątkowo mrocznego, nad czym nikt nie ma kontroli. Przekraczanie granicy. David Vann w bezkompromisowej fantazji o tym, jak wygląda granica życia i śmierci”.

– Jarosław Czechowicz „Krytycznym okiem”

Na zaproszenie starszego brata, Roya, Tracy wyjeżdża z Kalifornii i wraz z matką dołącza do niego w Indonezji, na jednej z wysp Parku Narodowego Komodo. Dla bohaterki, ignorowanej przez męża i zmęczonej wychowywaniem pięcioletnich bliźniaków, ta egzotyczna wycieczka ma być długo wyczekiwanym urlopem w raju: nurkowanie, oglądanie podwodnego świata mant i rekinów, relaks. To również okazja do odnowienia kontaktu z Royem prowadzącym chaotyczne życie po rozwodzie i oddalającym się od krewnych.

Jednak niedługo po przyjeździe na wyspę napięcie między członkami rodziny zaczyna narastać – wracają zadawnione pretensje i urazy z dzieciństwa. Tracy powoli traci grunt pod nogami przytłoczona falą wspomnień, żalu i goryczy. Rozpoczyna się walka i z każdym kolejnym zanurzeniem w głębinie przybiera na sile, aż w końcu sięga punktu, z którego nie ma już odwrotu.

W kolejnej publikowanej w Polsce książce David Vann, autor Legendy o samobójstwie, Halibuta na Księżycu i Brudu, potwierdza ogromny talent do zaglądania w głąb ludzkiego umysłu, budując przejmujący portret głównej bohaterki. Przenikliwa i zaskakująco trafna analiza kobiecej duszy, targających nią emocji, skutków zmagania się z codziennymi trudnościami i relacji mąż–żona oraz dziecko–matka sprawiają, że czytelnik niepostrzeżenie zatapia się w tej powieści.

„Vann maluje portret kobiety bez czułości i taryfy ulgowej. Empatyczna, lecz mrożąca krew w żyłach”. – „ELLE” (Francja)

„Zanurzenie się w nowej powieści Davida Vanna jest nie tylko metaforyczne: wspólnie z bohaterami wkładamy strój nurka, sprawdzamy butlę z tlenem i wraz z najbliższą rodziną, która żywi do nas dawno skrywane urazy, schodzimy dwadzieścia metrów pod wodę… a tam okazuje się, że rekiny to nie zawsze najbardziej niebezpieczne stworzenia, które napotykamy w życiu”. – „Livres Hebdo”

Kiedy ojciec proponuje Royowi spędzenie kilku miesięcy na odludnej wyspie Sukkwan, tylko we dwóch, chłopak waha się, zanim postanowi opuścić dom i znaną sobie codzienność. Nic nie potoczy się tak, jak sądzili. Życie zaskakuje i ciągle przypomina, że nie wszystko można przewidzieć, zaplanować i ułożyć po swojemu. Ważne jest, by przetrwać, odnaleźć radość tam, gdzie tylko się da, i wybaczyć innym ich słabości.

Skomplikowane relacje rodzinne, trudne wybory, miłość i namiętności, to wszystko znajdziemy w oszczędnej prozie Davida Vanna, która targa emocjami czytelnika i której nie da się zapomnieć.

Legenda o samobójstwie to książka utkana z pięknych, głęboko wstrząsających opowieści. Uważajcie - to powieść, którą zapamiętacie do końca życia.

- Jakub Żulczyk

Jeśli szukasz książki nieoczywistej, zaskakującej i poruszającej to musisz poznać Legendę o samobójstwie Davida Vanna. Autor stworzył przejmującą opowieść o relacji syna i ojca, dorównującą klasykom światowej literatury. Vann nie boi się literackiego i artystycznego ryzyka, wręcz zaskakując tym, jak łatwo omija rafy sentymentalizmu i kiczu. Proza, z którą trzeba się zmierzyć.

- Wojciech Szot, Kurzojady

Prawdziwie wielki pisarz.

- The Irish Sunday Independent

Pełna mściwości, a jednocześnie żalu i empatii, wiarygodna, a jednocześnie odrealniona, i absolutnie wciągająca.

- Christopher Tayler, The Guardian

Nieustępliwa, rozdzierająca serce doskonałość, która wytrzyma porównanie z Drogą Cormaca McCarthy’ego.

- The Weekend Australian Magazine

Doskonała (…) Proza Vanna ma w sobie siłę Cormaca McCarthy’ego i Hemingwaya, a jednocześnie własną energię i zwinność.

- The Times

W walentynki 2008 roku na Northern Illinois University Steve Kazmierczak zabił i ranił kilkadziesiąt osób, po czym popełnił samobójstwo. A przecież był bardzo dobrym studentem, nagrodzonym przez dziekana. Jak to się mogło stać?

David Vann, autor czterech wydanych po polsku i mających swoich wiernych czytelników powieści, Legenda o samobójstwie, Brud, Halibut na Księżycu i Komodo, otrzymał pełen dostęp do obejmujących półtora tysiąca stron akt policyjnych, e-maili, wyników badań, intymnych zwierzeń i historii rodziny zamachowca z NIU, by przeprowadzić dziennikarskie śledztwo dla pisma „Esquire”. Dzięki temu udało mu się dotrzeć do informacji o człowieku, który, jak się wydawało, przez pięć lat studiów prowadził niemal zupełnie anonimowe życie, ponieważ nie zapisał się w pamięci kolegów czy wykładowców niczym szczególnym. Okazało się jednak, że to, które wiódł wcześniej, było wypełnione skrupulatnym przygotowywaniem się do dokonania zamachu terrorystycznego. Tak powstał jeden z najlepiej udokumentowanych portretów masowych zabójców, jaki do tej pory opublikowano w formie książkowej.

Ostatni dzień na Ziemi to nie tylko historia zamachowca z NIU, to również opowieść o broni obecnej w rodzinie autora od jego wczesnego dzieciństwa. O przerażającej i prawdziwej Ameryce, w której dostęp do broni palnej wciąż pozostaje zaskakująco łatwy. Książka – laureatka AWP Nonfiction Award – to niełatwa, ale wciągająca lektura, napisana z typową dla Vanna swadą i fabularnym zacięciem, będąca jednocześnie przykładem najwyższej klasy literatury niefikcjonalnej.

Misternie skonstruowana relacja z osuwania się w mordercze szaleństwo.

„Kirkus Reviews”

Edward i Ruth tworzą z pozoru wspaniałą parę: zgodnie z planem Edwardowi udało się znaleźć kobietę doskonałą: ma piękną młodą żonę, stał się obiektem zazdrości kolegów i jest dumnym partnerem spełniającej wszystkie jego marzenia wybranki. Jednak czy żona jest równie szczęśliwa i spełniona w tym związku? Kiedy rodzi się upragniony synek, misterna konstrukcja idealnej rodziny rozpada się na drobne kawałeczki.

W swojej mikropowieści Tommy Wieringa maluje portret wygodnej egzystencji niby zadowolonej z siebie pary, która mimo wszystko nie odnajduje się we wspólnym życiu kreowanym według przepisu na wzorcowy związek. Czy kochają się naprawdę, czy tylko dbają o pozory?

„Mężczyźni będą zazdrościć, współczuć, klepać po plecach albo stawiać wódkę w barze. Kobiety będą oceniać, wyzłośliwiać się, wyzywać od najgorszych, aby potem wzdychać nad lekturą. W końcu okaże się, że to opowieść o życiu tak zwyczajnym, jak setki innych dziejących się równocześnie tuż obok nas. Bohater, którego chciałam przytulić i kopnąć w tym samym momencie. To doskonała książka! Od razu po zamknięciu ostatniej strony zostaniecie zasypani pytaniami, które będą się domagać odpowiedzi”.

– „Literacka Kavka”

„Opisy seksu, ciał i apetytów głównych bohaterów przypominają prozę Updike'a, kiedy był w szczytowej formie... Jeśli jednym z celów fikcji jest pokazywanie nas samym sobie, to lustro Wieringi stanowi niestety nasze wierne odbicie”.

– „The Guardian”

„Autor opisuje rozpad świata jednego człowieka, ale zadaje wiele pytań etycznych dotyczących życia... Zapadająca w pamięć”.

– „The Sunday Times”

„Ta historia wprawi i kobiety, i mężczyzn w zakłopotanie, ale każde z nich z innego powodu”.

– „The Sydney Morning Herald”

„Autor dawkuje dramatyczne przeżycia bohaterów lirycznymi, smutnymi dialogami i oszczędnym nastrojem swojej opowieści. Okrucieństwo zawsze nas zaskakuje i uderza ze zdwojoną siłą”.

– „Corriere della Sera”

Antologia dwudziestu czterech najlepszych, najbardziej reprezentatywnych opowiadań współczesnych pisarzy irlandzkich, pod redakcją nagradzanej autorki i dramatopisarki Lucy Caldwell. W większości autorkami opowiadań są kobiety urodzone i wychowane w Irlandii Północnej, ale i takie, które do Belfastu przybyły i tu postanowiły żyć i tworzyć. W antologii znalazły się opowiadania m.in. Eimear McBride, Sally Rooney, Yan Ge, Nicole Flattery, Kit de Waal czy Lisy McInerney, Kevina Barry’ego czy Paula McVeigh.

Niepodważalnym walorem tego zbioru są wybitni polscy tłumacze, którzy postanowili przybliżyć polskiemu czytelnikowi współczesną prozę irlandzką, w szczególności w jej krótkiej formie. Znajdziemy tu tłumaczenia Łukasza Buchalskiego, Krzysztofa Cieślika, Anny Dzierzgowskiej, Dobromiły Jankowskiej, Michała Kłobukowskiego, Jerzego Kozłowskiego, Moniki Skowron, Łukasza Witczaka, Agi Zano oraz Jacka Żuławnika.